donderdag 7 december 2017

Vriendschap boven alles

Afgelopen zondag was het dan zover. Hij had er keihard naar uitgekeken, die (ondertussen al tweede) tiener van mij: zijn langverwachte feestje met de vriendjes. Of vrienden. Ik betrap me er vaak op dat ik steeds twijfel wat ik moet zeggen: vriendjes of vrienden, zoontje of zoon,... Het voelt zo vertrouwd om te zeggen dat mijn zoontje zijn feestje viert met zijn vriendjes, maar ik besef ook dat die verkleinwoordjes stilaan plaats mogen maken voor de iets meer uit de kluiten gewassen versie. Maar toegegeven: de macht der gewoonte neemt nog (even) de bovenhand.

Hoe dan ook: een portie tienjarig testosteron beheerste mijn anders zo rustige zondag. In de plaats van mijn boek met de zachtheid van London Grammar op de achtergrond of een wandeling in het bos, met enkel de ritselende blaadjes en het fluiten van de wind in mijn oren, vlogen de decibels in het rond. Want ze gingen lasershooten, die tieners.
En het verbaast me altijd welke metamorfose er dan plaatsvindt. Wanneer je 10-jarige jongens een laserpistool en een lichtgevend harnas in de handen duwt, transformeren ze in kleine, hyperactieve krachtpatsers die oergeluiden lijken te produceren voor de kost.

Bijna een kwartier lang gaven ze het meest luidruchtige van zichzelf, om nadien met een portie suiker uitgeteld in de cinemazeteltjes onderuit te zakken voor de film. Als ouder heb ik me er ongeveer sinds een jaar of 10 bij neergelegd dat je cinemabezoekjes in kwaliteit dalen. De tijd dat we nog regelmatig naar een 'volwassen' film gingen kijken, kan ik me al niet meer herinneren. Nee, naar de film gaan staat tot nog toe in het teken van de kinderen en dus ook van de films die zij verkiezen.

Het werd Helden boven alles, eentje met een portie avontuur dus. Zoals je van echte jongens mag verwachten. En zoals ik ook verwachtte, was de vertoning eerder magertjes. Voor ons dan. De jongens, die een halfuur ervoor nog barstten van de energie, zaten erbij en keken er aandachtig naar. En toen ik ze daar met z'n achten op een rij zag zitten, viel het me op dat die 'kleine-jongens-vriendschap' echt niet meer zo 'klein' is. Integendeel, ze zouden voor mekaar door het vuur gaan.

Toen de voor mij eerder saaie film afsloot met "echte vrienden vinden mekaar altijd terug, ook al lopen hun wegen niet altijd even gelijk" kreeg ik net op de valreep toch nog een kropje in de keel. Wat een sterke quote! En plots kreeg de film voor mij een heel andere en mooie wending, want die acht helden daar op een rij delen een vriendschap die boven alles gaat.

En ik hoop voor hen dat dat voor altijd zo mag blijven.




2 opmerkingen: